…..μόνο έτσι......

Είναι Κυριακή απόγευμα 19:16 απ’ότι μου λέει εδώ ο κομπιούτερας, και έχω αράξει στο γραφειάκι που δε γούσταρα όταν το αγόρασα αλλά μοιάζουμε να τα έχουμε βρει τελευταία........μάλλον έφταιγα εγώ........

Μόλις γύρισα από μια βόλτα δίπλα στο κύμα.....που ήθελα πολλές μέρες να κάνω και συνοδεύτηκε από καφεδάκι και ανάγνωση του Δίφωνου στο Μάτι......
Ξεχωριστό απόγευμα σήμερα όπως και χθες το βράδυ…….
Έχω καιρό να νιώσω τόσο όμορφα όσο ένιωσα χθες......
Είχα πει θα μείνω μέσα αυτό το ΣΚ αλλά συνηθίζω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου σ’αυτό το θέμα μου φαίνεται....δε πειράζει....με γουστάρω έτσι.....
Βγήκα με τον «φευγάτο», την «φευγάτη»(έτσι θα αναφέρομαι σ’αυτό το φιλικό ζευγάρι-έχω τους λόγους μου) και τη παρέα του Αγκάμ (Ινδός που ζει στην Ελλάδα) χθες και βρεθήκαμε σε ένα μπαράκι πίσω από τη Σταδίου(stop! θα καούν οι μελιτζάνες!!!!)........ουφ....οκ τις πρόλαβα....τι έλεγα?...α.... βρεθήκαμε σε εκείνο το μπαράκι με την περίεργη μουσική και υπήρχε πολύ κέφι.

Πίναμε κιόλας πολύ....κατέβαινε το ριμάδι χθες.....κατέβαινε πολύ εύκολα....μέχρι που μια στιγμή λέω στην «φευγάτη»..... «πάω να πάρω λίγο αέρα έξω γιατί νομίζω ότι είμαστε στο ηφαίστειο στη Νίσυρο πάλι» και σκέφτηκα ότι πριν αρχίσω τις ‘ζεϊμπεκιές’ με τη progressive μουσική που έπαιζε εκεί μέσα, καλύτερα να πιω 2 ποτηράκια νερό και να πάρω λίγο αέρα......βγαίνοντας από το bar βλέπω και τον Φιλλιπίδη με τον Χαϊκάλη που είχαν τελειώσει τη παράσταση στο θέατρο απέναντι και έσκασα στα γέλια καθώς μου ήρθαν στο μυαλό κανά δυο σκηνές από ένα σίριαλ της TV…….που του τσίμπαγε τα μάγουλα του Χαϊκάλη ο Φιλλιπίδης και του έλεγε "μαγουλίθρες μου"......όντως παιδιά....τα μάγουλα πεταγόντουσαν πολύ έξω από το κράνος του...........:-)))))

Άραξα σε ένα τραπεζάκι έξω απ΄τη πόρτα του μπαρ και άναψα ένα τσιγάρο μιλώντας με τον εαυτό μου........ «αφού έχεις καιρό να πιείς ρε μαλάκα......τι κατέβασες τρία Β52 μέσα σε μισή ώρα?....και που το θυμήθηκες το Β52 βρε βλήμα.....όταν ήσουν στο λύκειο το έπινες».....κάπου εκεί λοιπόν που τά’λεγα με τη πάρτι μου σηκώνομαι να περπατήσω για να ξενερώσω και να μη με πάρει από κάτω το ποτό.....ήταν και νωρίς ακόμα.....όπως σηκώνομαι βλέπω ένα ζευγάρι που ετοιμαζόταν να μπει στο bar και με ρωτάει ο άντρας ενώ κοντοστέκονται...... «να μπούμε?» .....κόλωσα λίγο....δε κατάλαβα αλλά του απαντώ... «ξέρω γω....άμα γουστάρετε, μπείτε»....και τότε μιλάει και η κοπελιά....και τι μου λέει??.... «άάάάάά....δεν είσαι ο πορτιέρης?».....
....... «ρε κοίτα να δεις που δεν είμαι μόνο εγώ πιωμένος αυτή τη νύχτα» σκέφτηκα και γέλασα......και έχοντας, να πω την αλήθεια, ένα ερωτηματικό πάνω απ’το κεφάλι μου για το αν μοιάζω για πορτιέρης, ξεκίνησα να περπατάω προς τα κάτω......και περνάω έξω από ένα μπαράκι που έπαιζε μια καταπληκτική funky και blouz μουσική!!!(stop! γύρισμα στις μελιτζάνες....οι πρώτες γίναν γαμάτες ε?...)
....λοιπόν ακούω μουσικούλα έξω από το μαγαζί, τελειώνω και το τσιγάρο και πάω να διαδώσω τα νέα......δε χρειάστηκε πολύ προσπάθεια....ήταν όλοι σε φάση να πάμε σε κάτι πιο μελωδικό και χορευτικό.....και πήγαμε στο άλλο μπαράκι που ήταν η αρχή του γλεντιού και του άφθονου γέλιου!

....το θέμα έχει ως εξής...... το φιλικό μου ζευγάρι παντρεύεται το Γενάρη αλλά ζουν μαζί εδώ και 5 χρόνια και είναι πολύ διαφορετικοί και «φεύγα»άνθρωποι σε σχέση με το μέσο όρο, οπότε έχουν να αντιμετωπίσουν όλες τις οικογενειακές ανησυχίες των γονιών, για μία «καθώς πρέπει» προετοιμασία του γάμου........μετά από μερικά μοχίτο που ήπιαμε, μια αρχική ψιλοτσαντίλα για το θέμα του ότι «εμείς παντρευόμαστε αλλά πρέπει να ικανοποιήσουμε τα βίτσια των άλλων τελικά» είχε γίνει τρελό γέλιο......μου περιέγραφε η «φευγάτη» τη στιγμή που είπε στη μάνα της(μετά από επίμονη ανάκριση) ότι η βέρα δε θα είναι χρυσή αλλά από τιτάνιο.......γελάω ακόμα μ’αυτά που άκουσα........και συνεχίζει λέγοντάς μου......«και που να δεις τι θα πάθει η μάνα μου όταν με δει στην εκκλησία με ένα φόρεμα που ράβω για πάρτι μου και όχι με νυφικό»!!!!.......θα πέσει πολύ γέλιο μιλάμε ....ίσως και λιποθυμίες όμως.....!!!....σε μια στιγμή τους ρωτάω που είναι εκκλησία και πως θα πάνε εκεί.......και μου απαντούν τελείως αυθόρμητα και οι δύο «μαζί θα πάμε....με τα πόδια ρε....δίπλα είναι» και σκάμε πάλι στα γέλια σκεφτόμενοι ότι όλοι θα περιμένουν το γνωστό καραγκιοζιλίκι με κόρνες και περιφορά της νύφης σαν επιτάφιο, γύρω-γύρω από την εκκλησία.....
....συνεχίζουμε να γελάμε με διάφορα που θα τα κρατήσω για πάρτι μου, πίνοντας πολλά μοχίτο και έχουμε επέλθει πλέον σε μια κατάσταση που πονάν τα χείλη μου απ’το γέλιο.....!!!
Σε μια στιγμή σοβαρεύει ο «φευγάτος»...(και εμείς έτσι που τον είδαμε....ψιλοτρομάξαμε κιόλας) και λέει στη «φευγάτη».... «πάμε στην εκκλησία με το ΚΤΜ το 950»???

...εδώ να σας δώσω λίγο info ‘εκ των έσω’.....ο φίλος μου θεωρεί πεταμένα λεφτά την αγορά αυτοκινήτου......έχει 4 μοτοσυκλέτες νομίζω και προσπαθεί να βρει τρόπο να πηγαίνει για motocross με τον νεογέννητο παιδί του(όταν με το καλό έρθει βέβαια)...η «φευγάτη» τον γουστάρει όπως είναι αλλά που και που γκρινιάζει για το κρύο που τρώνε πάνω στη μηχανή.....και το απόλυτο κόλλημα του με τις μηχανές κάποιες φορές!!!

....οπότε μετά από την ερώτηση.....προσπαθώ να βρω τι να πω για να πάει στη πλάκα το θέμα σε περίπτωση που στραβώσει η «φευγάτη» με τόσο που έχουμε πιει......αλλά.....εκείνη......κατεβάζοντας ΜΟΝΟΡΟΥΦΙ το μισό ποτό που είχε το ποτήρι της......σκάει στα γέλια....και του λέει.... «δε με νοιάζει ρε φίλε......όπως γουστάρεις πάρε με»....και του σκάει ένα απίστευτο φιλί....που βάλανε τα γέλια μέχρι και οι barmen του μαγαζιού........ :-))))))))))))

Λοιπόν εδώ θα σταματήσω και θα αφιερώσω στα παιδιά ένα αγαπημένο μου τραγούδι που ακούω τώρα από τη Λίνα Νικολακοπούλου.......

Ανεβάσαμε τη τέντα στο μπαλκόνι,
Ανεβάσαμε και λίγο τα ρολλά,
Κι ένας ήλιος στο δικό σου παντελόνι,
Κάτι μού’κανε και γέλασα τρελλά....
Και τραλαλά.....και τραλαλά....

Δε με νοιάζει που τραβάμε και πως ζούμε,
Δε με νοιάζει που δε κάναμε λεφτά,
Την αγάπη μια ζωή θ’απομιζούμε,
Και στους δρόμους θα φιλιόμαστε κλεφτά.
Ανεβάσαμε τη τέντα στο μπαλκόνι,
Κι όλα μάγκα μου ωραία και καλά.


Ανεβάσαμε στ’αμάξι τη κεραία,
Ανεβάσαμε και τ’άστρα στο καπώ,
Κι όπως ψάχναμε τα λόγια τα μοιραία,
Κάτι μ’έπιασε και σού’πα σ’αγαπώ,
Και πω-πω-πω.....και πω-πω-πω.

Δε με νοιάζει που τραβάμε και πως ζούμε,
Δε με νοιάζει που δε κάναμε λεφτά,
Την αγάπη μια ζωή θ’απομιζούμε,
Και στους δρόμους θα φιλιόμαστε κλεφτά.
Ανεβάσαμε στ’αμάξι τη κεραία,
Κι όλα μάγκα μου ωραία και καλά.

.....τι άλλο να πω εγώ......απλά έναν ακόμα στοίχο της Λίνας να γράψω....

....όσο καιν ακόμα τα καντήλια μας,
Λάβα το φιλί θα καίει τα χείλια μας,
Σώματα θ’ανάβουμε στα στρώματα,
Και στα πατώματα όλοι αραχτοί....
....όσο αντέχει ακόμα το σαρκίο μας,
Και όσο υπάρχει κάτι στο ψυγείο μας,
έρωτα ζωής εμείς θα ζήσουμε,
κι όταν θα σβήσουμε....



......μόνο έτσι αξίζει.....μόνο έτσι.....!
;-))))))))